www.ostatnirok.fora.pl

zbyszek

Czy ktoś mógłby mi udzielić odpowiedzi na pyt 6. z 'wykazu zagadnień egzaminacyjnych' dr. Saganka?
W szczególności chodzi mi o budowę przepisu kompetencyjnego i liczbę przepisów kompetencyjnych w traktacie

kubi2410

Z tego co wiem, to każdy akt prawa wspólnotowego musi wywodzić się z odpowiedniej normy kompetencyjnej, upoważniającej WE do wydania aktu w danej dziedzinie. Podstawa prawna wskazuje po pierwsze, podział kompetencji między WE i państwa członkowskie, po drugie sposób, w jaki WE ma wykonać swoje kompetencje (instytucje, instrument<np. dyrektywa> i procedurę, w jakiej ma być przyjęty). To tyle jeżeli chodzi o budowę. Możliwe, że chodzi tu o bardziej szczegółowe wytyczne, kóre mamy podać (wątpię).Moim zdaniem dr wymaga od Nas ogólnych zasad, którymi nalezy się kierować przy tworzeniu tego typu przepisów. Co do liczby przepisów kompetencyjnych, to wydaje mi się, że można tu przytoczyć zdanie ETS-u, który przestrzega przed nadużyciami w tej materii (pośrednio do pozbawienia parlamentów narodowych kompetencji prawotwórczej, zastosowanie obecnego art. 308 TWE było dla rządów łatwiejszą drogą stanowienia prawa, aniżeli droga prawotwórcza w prawie krajowym)-opinia z 1996 r. 2/94 w sprawie przystąpienia WE do EKPCz z 1950 r. Mam nadzieję,że ktoś w oparciu o te info znajdzie odp. na wszellkie wątpliwości:)

Pozdrawiam

zbyszek

ok dzięki

to jeszcze pytanie w sprawie punktów 11, 12 i 13
w szczególności chodzi mi o podane w nawiasach sprawy i co należy z nich wiedzieć?
będę niezmiernie zobowiązany gdyby ktoś był w stanie pomóc

kubi2410

Orzeczenia te są na musa (e-mailu), ale podam wszystko co tam można znaleźć.
1. Orzeczenie w sprawie 26/62 N.V. Algemene Transport- en Expeditie Onderneming Van Gend & Loos przec. Holenderska Administracja Podatkowa, Zb.Orz. 1963, s.1

Europejska Wspólnota Gospodarcza stanowi nowy porządek międzynarodowoprawny, na rzecz którego państwa zredukowały, jakkolwiek w ograniczonym zakresie, swe prawa suwerenne; porządek prawny, którego podmiotami są nie tylko państwa członkowskie, ale także jednostki.
Niezależnie od ustawodawstwa państw członkowskich, prawo Wspólnoty powinno przyznawać prawa jednostkom, podobnie jak nakłada na nie obowiązki. Prawa takie powstają nie tylko wtedy, gdy wynika to wyraźnie z Traktatu, lecz także na podstawie jednoznacznych zobowiązań, które Traktat nakłada tak na jednostki, jak i na państwa członkowskie i organy Wspólnoty.

2. Orzeczenie w sprawie 6/64 Flaminio Costa przec. ENEL, Zb.Orz. 1964, s.585.

Państwa członkowskie nie mogą jednostronnie podejmować środków skierowanych przeciwko przyjętemu przez nie na zasadzie wzajemności porządkowi prawnemu. Środki takie nie stanowią przeszkody dla stosowania prawa wspólnotowego. Ze względu na specyficzny charakter prawa stanowionego przez Traktat i wypływającego z niezależnego źródła, żadne normy prawa wewnętrznego nie mogą mieć przed nim pierwszeństwa, aby nie pozbawiać go jego charakteru prawa wspólnotowego i nie podważać podstaw prawnych samej Wspólnoty.
Poprzez sam fakt, że państwa członkowskie zgodnie z postanowieniami Traktatu zastrzegły regulację pewnych praw i obowiązków dotąd poddanych kompetencji prawa wewnętrznego dla porządku prawnego Wspólnot, stworzyły one ostateczne ograniczenie swoich praw suwerennych, które nie może być cofnięte przez późniejsze jednostronne środki sprzeczne z pojęciem Wspólnoty.

3. Orzeczenie w sprawie 106/77 Administracja Finansów Państwowych. Simmenthal SpA, Zb.Orz. 1978, s.629

Zgodnie z zasadą prymatu prawa wspólnotowego, postanowienia traktatów i bezpośrednio obowiązujące akty prawa organów Wspólnot wywierają w wewnętrznym porządku prawnym nie tylko ten skutek, że poprzez samo swe wejście w życie uniemożliwiają stosowanie każdego przepisu prawa wewnętrznego z nimi sprzecznego, ale także – skoro te postanowienia i akty prawne stanowią hierarchicznie wyższą część składową porządku prawnego obowiązującego na terytorium każdego państwa członkowskiego – powodują, że wejście w życie nowej normy prawa wewnętrznego jest niemożliwe w takim zakresie, w jakim byłaby ona sprzeczna z normami wspólnotowymi.
Jeżeli aktom prawnym państw członkowskich w dziedzinie, na którą rozciąga się kompetencja prawotwórcza Wspólnoty, lub też innym aktom państw członkowskich niezgodnym z postanowieniami prawa wspólnotowego przyznana zostałaby prawna skuteczność, prowadziłoby to do zanegowania efektywności zobowiązań zaciągniętych przez państwa członkowskie (…).
Sąd państwowy, który w ramach swej właściwości ma stosować prawo wspólnotowe, jest zobowiązany do dbałości o pełną skuteczność tych norm, co przejawia się również w konieczności niestosowania każdego, również późniejszego postanowienia prawa wewnętrznego, bez konieczności wnioskowania lub czekania na uchylenie danej normy w trybie ustawodawczym lub w jakimkolwiek innym postępowaniu przewidzianym przez prawo konstytucyjne.

4. Orzeczenie w sprawie 8/81 Ursula Becker p. Urząd Finansowy Muenster-Innenstadt, Zb.Orz. 1982, s.53.

Wyłączenie co do zasady możliwości oparcia się przez zainteresowaną osobę na nałożonych przez dyrektywę zobowiązaniach byłoby niezgodne z wiążącym skutkiem, jaki przypisuje dyrektywom art.189 [ob.249] Traktatu. (...) Państwo członkowskie, które w odpowiednim czasie nie podjęło środków wykonawczych przewidzianych przez dyrektywę, nie może powoływać się w stosunku do jednostek na zobowiązania, których nie wykonało. Jeżeli tylko przedmiot dyrektywy jest określony bezwarunkowo i wystarczająco precyzyjnie, nawet w przypadku niepodjęcia w terminie środków wykonawczych można powoływać się na jej postanowieniach przeciwko przepisom prawa wewnętrznego niezgodnym z nią lub w takim zakresie, w jakim nadaje ono jednostkom nowe uprawnienia.

5. Orzeczenie w sprawie C-91/92 Paola Faccini Dori p. Recreb Srl, Zb.Orz. 1994, I-3325

W braku środków transponujących w przepisanym terminie, jednostka nie może powoływać się na dyrektywę jako podstawę swojego roszczenia przeciwko innej jednostce i dochodzić takiego prawa przed sądem krajowym.

6. Orzeczenie w sprawach połączonych C-6/90 i C-9/90 Andrea Francovich i Danila Bonifaci p. Włochom, Zb.Orz. 1991, s.I-5357

Zasada odpowiedzialności państwa za szkody wyrządzone jednostkom poprzez naruszenie prawa wspólnotowego, które może mu być przypisane, jest nieodłącznym elementem systemu Traktatu. (...)
W przypadku państwa członkowskiego, które nie dopełniło ciążącego na nim na mocy art.189 zd.3 [obecnie art.249] Traktatu obowiązku podjęcia wszelkich środków koniecznych dla osiągnięcia rezultatu przewidzianego przez dyrektywę, pełna skuteczność tej normy prawa wspólnotowego zakłada prawo do uzyskania odszkodowania, jeżeli spełnione są łącznie 3 warunki, tzn. po pierwsze – rezultat przewidziany przez dyrektywę obejmuje przyznanie praw na rzecz jednostek; po drugie – treść tych praw może być określona na podstawie przepisów dyrektywy i po trzecie – istnieje związek przyczynowy między naruszeniem prawa przypisanym państwu i szkodą poniesioną przez osoby poszkodowane.

7. Orzeczenie w sprawach połączonych C-46/93 i C-48/93 Brasserie de Pecheur S.A. p. RFN oraz Królowa p. Sekretarzowi Stanu ds. Transportu, ex parte: Factortame Ltd. i inni, Zb.Orz. 1996, I-1029

Zasada, zgodnie z którą państwa członkowskie są zobowiązane do naprawienia szkody wyrządzonej jednostkom w wyniku przypisanego im naruszenia prawa wspólnotowego, nie może zostać wyłączona, jeżeli naruszenie dotyczy bezpośrednio stosowanych przepisów prawa wspólnotowego.

8.Orzeczenie w sprawie C-224/01 Gerhard Köbler p. Republice Austrii, jeszcze nie publ.

Zasada, według której państwa członkowskie są zobowiązane do naprawienia szkód, jakich doznały jednostki w wyniku przypisywanego państwom naruszenia prawa wspólnotowego stosuje się również, gdy dane naruszenie wynikło z decyzji organu sądowego orzekającego w ostatniej instancji, o ile przedmiotem naruszonej normy prawa wspólnotowego jest przyznanie jednostkom prawa podmiotowego, naruszenie jest wystarczająco oczywiste i o ile istnieje bezpośredni związek przyczynowy między owym naruszeniem a doznaną przez dotknięte osoby szkodą. W celu określenia, czy naruszenie jest wystarczająco oczywiste, gdy wynika ono z takiej decyzji, właściwy sędzia krajowy musi, mając na uwadze szczególny charakter funkcji sądowniczej, zbadać, czy owo naruszenie jest poważne. Do porządku prawnego każdego państwa członkowskiego należy wskazanie sądu właściwego do rozwiązywania sporów związanych z rzeczoną odpowiedzialnością.

9. Zdaniem Komisji Wspólnot, celem dyrektywy 69/74 była harmonizacja prawa dotyczącego składów
celnych, a przez to zagwarantowanie jednolitego stosowania wspólnej taryfy celnej. Przepisy holenderskie z l
października 1969 roku zostały wprowadzone na podstawie tej dyrektywy. W postępowaniu prowadzonym na
podstawie art. 177 Trybunałnie może wypowiedziećsiębezpośrednio na temat zgodności prawa wewnętrznego
z prawem wspólnotowym, może jednakże dokonaćwykładni odpowiednich norm prawa wspólnotowego,
ułatwiając w ten sposób sądowi wewnętrznemu rozstrzygnięcie sprawy. Komisja odwołała się do
wcześniejszego orzecznictwa Trybunału, który uznał(m.in. w sprawie 41/74 Van Duyn), że dyrektywy mogą
być bezpośrednio skuteczne i przez to stwarzaćprawa dla jednostek, o ile wynika to z charakteru, systematyki i
brzmienia ich odpowiednich przepisów. Rozstrzygnięcie powinno zapadaćw konkretnych przypadkach.
Zobowiązania określone w dyrektywie 69/74 powinny być, zdaniem Komisji, bezpośrednio stosowane, nawet
jeżeli nie zostały wprowadzone do prawa wewnętrznego państw członkowskich.

Pozdrawiam

zbyszek

czy pytania na egzaminie pokrywały się z wykazem zagadnień?
czy ktoś mógłby podać przykładowe pyt z egzaminu?

Malwina

instytucjonalne:
procedura współdecydowania/współpracy
bezpośredni skutek dyrektyw/decyzji
wszystko co wiesz na temat PE/KE
orzeczenie Van Gend&Loos/Francovich

materialne:
wymogi imperatywne/formuła Dassonville
swobodny przepływ osoob fiycznych,ale tylko pobyt powyzej
3miesiecy/stały pobyt
reguły pomocy państwa/kartele
orzezcenia Daily Mail/Centros

Malwina

Przepisy kompetencyjne upoważniają organ Wspólnoty do wydania aktu wspólnotowego. Określają organy tworzące prawo, rodzaje aktów wspólnotowych, procedury tworzenia prawa i obszary kompetencji wspólnotowej. Np. art. 26 art. 94, art. 93, art. 86 ust. 3 TWE